Daklozenkrant
Een mevrouw die er tamelijk gehavend uitzag, vroeg of ik een Daklozenkrant wilde kopen. Hoewel ik mezelf veel sterker inschatte en de Dirk van den Broek-milities nabij waren, besloot ik op haar verzoek in te gaan.

Dat was zeker geen principieel besluit. Ik heb nog steeds geen duidelijk standpunt ingenomen tegenover Daklozenkrantverkopers. Eigenlijk bepaal ik het per keer. Mijn respons is afhankelijk van schuldgevoel, humeur en de houding van de verkoper. Dat geldt niet voor straatmuzikanten. De onverlaten die ongevraagd aan je tafel verschijnen en de meest verschrikkelijke klanken voortbrengen, krijgen hoogstens een oprotpremie. Ik vroeg haar naar de prijs. “Minstens anderhalve euro maar je mag ook meer geven.'' Ik zocht naar meer, want ik voelde dat de anderhalve euro in mijn hand ontoereikend zou zijn. “Ik heb wel een beetje een rotdag want ik ga vandaag verhuizen. Naar Uitdam. Wat een gedoe is dat.''

Ik vroeg de vriend naast mij of hij misschien een euro had. Het was duidelijk dat de koers van deze daklozenkrant snel op zou lopen. Natuurlijk vroeg ik niet hoe een dakloze eigenlijk kan verhuizen. Ik vroeg alleen maar, nadat ik haar € 2,50 had overhandigd, of ik nou ook een krant kreeg. “Liever niet, ik heb er nog maar een paar.'' Intens blij liep ik de winkel uit. Voor € 2,50 heb ik al een hele dag een goed humeur. Wat een mazzel hebben die mensen in Uitdam toch.

Van: Raoul Heertje, Parool, 9-10-2003