Tuig
Goed, dan leg ik het nog één keer uit. Je hebt dus tuig, politie en politici. Als het tuig liever als tweede genoemd wil worden is dat ook prima. Mij zul je nooit van moed kunnen beschuldigen.

De politie houdt zich bezig met het tuig. De politici bepalen de prioriteiten voor de politie. Het tuig doet waar tuig goed in is; tuig zijn.

Als het tuig zich steeds gemakkelijker bezig kan houden met haar core-business, is dat dus de schuld van de politici. Zij willen al heel wat jaren niet luisteren naar rechters, zij vinden bolletjesslikkers publicitair interessanter dan cokecontainers en blauw op straat belangrijker dan tuig er vanaf.

Het doelbewust negeren van hun verantwoordelijkheid is vooral opvallend als het om bedreigingen gaat. Hun onverschilligheid draait overuren. Zolang er geen Stille Tochten of andere nationale zoethouders georganiseerd worden, zul je ze niet horen.

Is dat omdat ze berekend hebben dat het relatief kleine aantal bedreigde Nederlanders hun positie niet in gevaar kan brengen? Goeie vraag, meneer Heertje, maar een beetje te makkelijk. Wat dacht je van angst? De angst die ieder mens voor tuig heeft. De angst die ze zo prachtig etaleren als ze zelf bedreigd worden. De angst die hen dan meteen doet besluiten de politie nieuwe prioriteiten mee te geven. Busje komt zo!

Het bedreigen van niet-politici maakt alleen indruk op niet-politici. De kloof tussen tuig en politiek wordt langzaam gedicht.

Bron: Raoul Heertje, Parool.