mirror, mirror
De vrijheid van meningsuiting is in het geding! Als ik tot voor kort die noodkreet - hoe zwak ook - hoorde, gorde ik mijn wapenrok om en maakte me klaar voor de strijd. Liever rechtop sterven dan geknield leven, dat soort taal. Maar de laatste tijd betrap ik mezelf er op dat het me minder doet. "Ach, ze maken wel een mirror," denk ik dan en draai me nog eens om onder de dekens. Want als internetgebruiker weet je: de mirror is de garantie dat alles tot in het einde van tijden gezegd mag worden. Het ultieme, onverslaanbare wapen van de netstrijders.

Dat bleek onlangs weer toen de rechter vonniste dat columnist Luuk Koelman over de schreef was gegaan met zijn, zoals hij dat zelf noemde, 'stukje' over jetset-activiste Gretta Duisenberg en de gewraakte tekst van zijn site moest verwijderen. In al zijn genialiteit had Koelman de vrouw beschreven als een groupie die niets liever wil dan seksen met haar held Arafat. Nog geen uur na het vernietigende vonnis bloeiden de mirrors op met populaire weblogs als
Retecool en Geen Stijl voorop. Zij hadden dan ook het meest te verliezen want de column van Koelman past naadloos in het wereldbeeld van deze fijne jongens. De teneur in dat deel van de internetwereld is dat vrouwen slechts in drie categorieen zijn in te delen: sletten, hoeren en k***erhoeren. En het enige waar vrouwen steevast mee in verband worden gebracht is met seksualiteit. Koelman had niet anders gedaan. Koelman was dan ook vanzelfsprekend een held.

Het directe gevolg van die mirror-actie was dat ieder debat over de vrijheid van meningsuiting overbodig werd. Het vonnis was immers praktisch ongedaan gemaakt door deze moedige netstrijders. Internet had zijn onmetelijke kracht weer eens bewezen! De mensheid kon weer rustig slapen, de vrijheid was gered.

Maar die nacht kon ik de slaap niet vatten en al woelend bedacht ik me dat internet de grote verliezer was. De opdrachtgever van Koelman, het gratis dagblad Metro, had de eigen columnist - de beste van Nederland
volgens de dappere hoofdredacteur - al meteen na de eerste Duisenberg- klacht laten vallen als een baksteen met een halfslachtige rectificatie.

Koelman stond er dus alleen voor. Vervolgens verloor hij de rechtszaak en moest het gewraakte stuk van zijn site verwijderen. Al die mirrors veranderen niets aan de overwinning van Duisenberg: Koelman mag niet meer zeggen wat hij heeft gezegd. Die mirrors interesseren Duisenberg vermoedelijk geen ene moer, dat zijn gewoon archiefstukken. Die kan ze makkelijk verslaan door ze te negeren. Ik bedoel, hoe erg voor lul sta je als je een mirror maakt en Duisenberg reageert niet? Dan demonstreer je alleen maar je eigen irrelevantie.

Tegen de inhoudelijke overwinning is op het hele internet niets ondernomen, het debat daarover is door de actievoerders onbedoeld in de kiem gesmoord. Koelman is nu in zijn eentje via zijn site geld aan het ophalen voor een hoger beroep en ondertussen blijft hij keurig stukjes schrijven voor de Metro. Hoe zielig kan je zijn?

Maar het is nog erger. Koelman beroept zich op satire. Daarmee zegt hij: je moet mijn mening eigenlijk niet serieus nemen. Dat lijkt me pas echt een bedreiging van de vrijheid van meningsuiting. Dat de mening er niet meer toe doet.

Ik klom uit bed en maakte me gereed om eens flink de waarheid over Gretta Duisenberg op te tikken. Maar net voordat ik de veiligheidspal van mijn toetsenbord wilde omzetten besefte ik dat zij zelf eigenlijk de grootste verliezer was in deze zaak. Met haar actie en de gevolgen is immers vooral aangetoond dat ze het kennelijk niet waard is een
mening over haar te vormen. Voor iemand die de opinie wil beinvloeden lijkt me dat dodelijker dan censuur. Daar helpt zelfs geen mirror tegen.

Bron: Francisco van Jole, mailing Smallzine.nl.