Propagandapraatjes
De documentaire die een groep Palestijnse kinderen volgt van hun eerste stappen op een podium tot hun laatste stappen als terrorist, heb ik nu twee keer gezien. Dat geldt ook voor de documentaire over de confrontaties bij Israëlische checkpoints in de gejatte gebieden.

Dat mijn generatie met open ogen in de propagandapraatjes van ouders en Israël is getrapt, is te langzaam tot me doorgedrongen. De gevolgen van de verkrachting van de Palestijnse rechten zien in plaats van erover te lezen, werkt verbluffend snel.

Bij de checkpoints zijn gewone Palestijnen overgeleverd aan de willekeur van gewone Israëli's. Alle sadistische trucs worden opgetrommeld. Maar de soldaten gedragen zich niet beter of slechter dan andere soldaten in die situatie. Waarom zouden ze ook? Hun politieke leiders zijn verantwoordelijk voor het betrekken van hun volk in de goed georganiseerde misdaad. En waarom zouden die zich beter gedragen dan andere politieke leiders?

Tot mijn schrik durf ik niet meer te oordelen over het gedrag van de gewone Palestijnen. Behalve dan dat ik niet begrijp dat de meerderheid slechts verbaal op de dagelijkse vernederingen en machteloosheid reageert.

Natuurlijk gaan alle zogenaamde Israël-fans nu weer lekker knutselen met hun favoriete woordjes antisemitisme, terreur, Tweede Wereldoorlog, corrupt Palestijns leiderschap, zelfhaat en veiligheid. En natuurlijk heb ik de hoop nog niet opgegeven. Bovenstaande documentaires zijn gemaakt door Israëli's.

Alleen de Israëli's zelf kunnen ervoor zorgen dat Israël niet door haar eigen fanclub naar de afgrond wordt geschreeuwd.


Bron: Raoul Heertje, Parool.