Bezuinigen op de dinsdag
Wat een aanfluiting. Wat een blamage voor het Nederlandse volk. Ze maakte geen seconde de indruk te willen strijden voor een beter resultaat. Alsof ze zich al bij de recessie had neergelegd. In een monotoon tempo werd van onheilstijding naar onheilstijding gepraat.

Een treurige opsomming van voorspelbare momenten. Alles in één tempo, geen enkele versnelling of verrassende diepe gedachte. De speeltijd werd ongeïnspireerd en op routine volgepraat. Hoe lang moeten wij nog kijken naar deze volgevreten pseudo-vedette? Deze overschatte miljonaire die met het laatste model Gouden Koets naar haar werk komt? Vanaf de kant durfde niemand in te grijpen. De behoudende tactiek was al op de repetitie zichtbaar. Er moet worden bezuinigd op de bezuinigingen. Op naar een toekomst waarin werk wordt gemaakt van loze kreten.
Waarom wordt Oranje niet een keer vertegenwoordigd door een nieuw jong talent? Eentje met een scherpe tong, aanvalsdrift en een positieve spelopvatting. Die met één rake opmerking het hele land op de banken krijgt. Eentje met passie, inzicht en leiderscapaciteiten. Eentje die de rest van het land beter laat spelen. Ik weet heus wel dat het antwoord is dat zo een figuur niet te vinden is in die familie. Dat ze er eigenlijk niks aan kan doen. Ze moet een verhaaltje voorlezen en heeft nooit naar meneer Aart gekeken. Maar dat in het kader van de bezuinigingen ten minste één derde dinsdag uit de maand september gehaald moet, lijkt me duidelijk.
Bron: Raoul Heertje, Parool, 16-9-2003