berichten uit de oude doos
Als je ziek bent maak je bijzonder weinig mee. Als je, zoals ik nu,
wat langer ziek bent, maak je heel lang heel weinig mee. Voordeel
is wel weer dat je genoeg tijd hebt om na te denken. Dan krijg je
zoiets: Vroeger, toen de vissen nog op het land liepen en er geen
drempels waren, alleen maar kuilen, zat ik met vrienden op het terras,
toen er een aantrekkelijke dame langs liep. Of beter, er liep een dame
langs met gekleed in een aantrekkelijke broek. Het was iets groenigs,
velours-achtig en het stond haar geweldig. Sommige ideeën komen op
als poepen en voor ik er erg in had, had ik het al gevraagd:
"Wil je ruilen? Ik jouw broek, jij de mijne?"
Een beetje zinnige mevrouw had... nee, je verwacht natuurlijk dat
iemand dan "nee" zegt, een meewarige blik opzet en doorloopt.
Zo niet deze mevrouw. "Ja hoor, da's goed".
Ze schopte haar schoenen uit, ik de mijne, en binnen een minuut stonden
we ge-onderbroekt broeken te wisselen. Gladjes gleed ik het velours in.
Zat als gegoten. Het probleem zat echter rond hààr knieën... paste niet.
Grinnikend voerden we hetzelfde ritueel in omgekeerde volgorde uit
en ze verdween in haar eigen fluweeltje de grote wereld in. Geen idee
wie ze was of wat er van haar is geworden. Die broek zie ik nog zo
voor me.