tijd
Die is er. Van komen en van gaan, met name.
Hoewel ik er vroeger weleens over gefilosofeerd heb,
zoekend naar een theorie waarmee te bewijzen dat het
fenomeen slechts door mensen is verzonnen en eigenlijk
van nul en gener nut. Die hoop heb ik laten varen.
Ik geloof er nog steeds in, maar een bewijs heb ik niet meer nodig.

En zo kan het dat verdriet van jaren en jaren geleden
zomaar weer opborrelt. Nou, zomaar. Denkend aan die "tijd"
borrelde het verdriet weer boven. Deed meer dan Spoorloos.
Het nu en toen liggen bijzonder dicht bij elkaar.
Eigenlijk best mooi: dat je met je nu-kennis
alle toen-ervaringen nog eens door kan gaan,
met een traan en met een lach. En het dan een plaats geven.
Zo: daar.
Zo is het goed.

Als ik het zo uitleg, begrijpt geen hond het denk ik :-)


You can feel the air start to change
When you're walkin' out in the rain
And the colors inside your brain start fading
Till the winter is washed away
And nothing really feels the same
When sunlight's in your eyes
You feel alive
[Anastacia, Seasons Change]