maagproblemen
Iedereen kent vast het fenomeen lunchwandelen wel.
Zo'n mooi neonederlands woord wat het heel goed doet
als je niet sport en toch pretendeert wat aan
beweging te doen. Dat probeer ik dus.
Zo ook vanmiddag. De zon scheen pareltjes zweet
op mijn rug en bij terugkomst in mijn kantoor
wist ik het zeker: een vrije middag.
Mijn twee overgebleven collegae achterlatend,
een halfje bruin onder de arm, kwam ik thuis.
De zon verdween achter een sluier - even dacht ik
aan Rita Verdonk: deportatie - een iets koeler
briesje stak op; ik zat op mijn bank.
Daar bleek plots mijn hoofd iets met mijn buik
te gaan doen. Honderden gedachten flitsten in het rond,
onzekerheid maakte zich van mij meester.
Ik miste Lief en dat maakte mij niet lekker.
Ik verlangde naar zekerheid maar haatte dat verlangen.
Zekerheid zit normaal niet in mijn bloed.
Het tropische verlangen naar iemand die er even
niet is. Niet weten wanneer wel. Mijn maag
draaide zich om. Vreemd. Nietwaar?
Vanwaar dat ongeduld? Die kolder? Dat moeten?

Vermoedelijk heeft de lente mijn hoofd bezet
en zit mijn brein in mijn maag. De combinatie
zorgt voor onberekenbaar gedrag.

Waarvoor excuus.
Morgen wordt het minder warm.