goed zo
Ik sta naast een man in een cafe.
Zijn haren grijzend, hij draagt een snor,
maar dat is niet waar het om gaat.
Hij luistert naar zijn naam,
de mijne kent hij geloof ik niet.
Aan voorstellen hebben wij niet gedaan.
Er is een soort van verstandhouding of
die is er niet. Er is een soort van verstandhouding.

Wij doen niet aan veel woorden. Wij kijken om ons heen
en wisselen een blik. Dat blijkt voldoende.
En zo gaat dat al enige tijd.
Hij hoeft niet meer van mij te weten,
ik niet meer van hem.
Het is goed zo.
Hij drinkt zijn eigenwijze kleintje pils,
ik een beerenburg. Sommige mensen
vinden dat vreemd en lopen over van vragen.
Wij niet. Wij vinden het goed zo.