ik?
Het leuke van dit hier is -onder andere- dat je alles in omgekeerde volgorde leest. Probeer dat maar eens met een boek... je zult er grotendeels niets van begrijpen :-) En eigenlijk is dat met mij -en misschien wel iedereen?- geloof ik ook wel zo. De meeste mensen leer je kennen -min of meer- midden in hun leven [da's in ieder geval nu mijn ervaring]. Probeer daar maar eens een kloppend verhaal van te maken... alle hoofdstukken liggen kris/kras en losbladig door elkaar.

Had het eerder over het beeld wat anderen van je hebben, wat je zelf hebt van "ik", wie dat ook moge zijn. Ik weet niet wie het ooit schreef, maar als je tien mensen neemt uit mijn/jouw directe omgeving, en je mixt hun beelden van jou/mij tot één totaal... dan lijkt dat geheel niet op wat er in de badkamerspiegel verschijnt als ik/jij 's morgens het betreffende vertrek betreed/t. Ja, we denken aan onze taal, dat dan weer wel.

Zelf knijpen we hier en daar een oogje dicht voor wat we zelf niet willen zien, of we benadrukken naar anderen juist bepaalde [negatieve of positieve] kanten om onszelf op of neer te halen. Oogwallen, pukkels, pootjes van kraaien [ik haat die nieuwe spelling, met of zonder "n"], het buikje wat opzet, de borsten die gaan hangen... Maar ook innerlijk zaken. Je levenservaring, wat doe je ermee? Is de vlam uit je relatie en ga je er toch of niet mee door? Vind je je werk nog leuk? Wie neemt jou op jouw leeftijd nog aan? Wil je nog kinderen? Ik noem maar wat op.

Kan allemaal zomaar belangrijk lijken op een dinsdagavond ;-)