Lusanne
Vierendelen, executeren, in een pot met zoutzuur gooien, overdosis heroïne geven, levend inmetselen, met benzine overgieten en aansteken, aan de krokodillen voeren, met hunebed om zijn nek in de zee smijten, uit een vliegtuig gooien, van de Euromast duwen, op de treinrails vastbinden, op een varken zetten en een Iraanse moskee in duwen, langzaam kruisigen met roestige spijkers, achter een Formule 1-wagen voortslepen, door een heel slechte goochelaar in tweeën laten zagen en tijdens het onweer met een ijzeren paal in zijn hand door een veld laten rennen.

Het zijn van die gedachten die je niet hoort te hebben. Ik ben meestal van rechtsstaat, moeilijke jeugd, advocaten, terugkeer in de maatschappij en andere zaken waarin je als beschaafd mens moet geloven. Het zal vast en zeker zijn ingegeven door projectie op mijn eigen leven en dus eigenlijk voortkomen uit egoïsme. Het zal wel borrelpraat zijn. Het zal wel ongepast zijn om in dergelijke termen te praten als verantwoordelijke burger van de samenleving. Maar op de één of andere manier kan ik me, ondanks de blijdschap over haar terugkeer, niet goed afsluiten van het nieuws over het ontvoerde Friese meisje.

Theoretisch vind ik natuurlijk nog steeds dat de doodstraf nooit mag worden ingevoerd. Maar in de praktijk zou ik bepaalde mensen het recht op leven graag willen ontzeggen.

Kunnen we ze niet halverwege die tunnel met dat witte licht neersmijten?


Bron: RAOUL HEERTJE, Parool, 28-8-2003