over goeddoenstokjes en sportverslaggeving
Misschien moet ik vooraf een stukje uitleg geven: sinds enige jaren
heb ik een leuk boekje in mijn bezit. De Tao van Poeh. En dat boekje,
daar is iets mee. Dat is eigenlijk nooit lang in mijn bezit. Zodra ik
iemand tegenkom waarvan ik denk "jij en dat boekje passen bij elkaar"
dan geef ik de betreffende persoon mijn Tao van Poeh. En koop een nieuwe.
Zo was ik gisteren in een zekere boekhandel hier in Alkmaar op zoek
naar -ik geloof- mijn twaalfde Poeh. Maar waar ik ook zocht, nergens
te vinden. Wel uit de zelfde serie "de Teh van Knorretje". Daarmee liep
ik naar de kassa om af te rekenen en werd daar geholpen door een heel
aardige mevrouw. Ik noem geen namen: ze won de prijs voor best geklede
deelnemer van het tennistoernooi waarover ik eerder schreef [hieronder].
Ik vroeg haar of datgene waar ik eigenlijk voor kwam nog te bestellen was
en zij keek en controleerde en stelde vast dat het ergens in de winkel zou
moeten staan. Dat klopte: bij de afdeling Economie. De eigenaar heeft er
écht verstand van [ik zal je naam hier niet noemen, Joop].

Heel blij en met twee boekjes verliet ik de Vivashop om op een terras
een kopje heel slappe koffie te genieten en kwam daar G. tegen.
Om een kort verhaal lang te maken zit ik hier nu met de Teh van Knorretje
en andermaal zonder Poeh.

Op de één of andere manier weet ik wat mij vandaag te doen staat.