kronkels in je hoofd

Dromen van dat je als Carmiggelt zou kunnen schrijven.
Kunnen verhalen over je zoveelste bezoek aan het bruine
cafe dat je je stamkroeg noemt. Waar je gaat zitten
op die kruk, net iets te ver van de mensen die je je
vrienden zou kunnen noemen wanneer je dichterbij zou
zijn gaan zitten. Maar dat was dan niet die kruk en
dan schreef je niet dit stukje. Iets tussen illusie en
werkelijkheid, want zo donker als het cafe, hult ook
het publiek zichzelf in schamel licht. Dat zou gaan
over het stoffige mannetje dat gebogen over een glas
bier, beneveld, meldt dat hij morgen 'onder het mes moet'.
Na nog een slok mompelt ie 'teringzooi', gevolgd door een
wazig verhaal over specialisten en nutteloze second-opinions;
drank en ingehouden emotie. Dan, zijn bijna volle glas
laat hij zeer tegen zijn gewoonte in staan, glijdt hij
van zijn kruk, wurmt zich in zijn jas en loopt met
gebogen hoofd weg.
'Sterkte', is het enige wat je tegen de rug die hij
je toekeerde weet te zeggen.

Kon je niets beters bedenken?