lang leve de prins

Ergens binnen gaan is niet altijd hetzelfde als ergens uit gaan. Bij de ingang van de grootste plaatselijke Appie, AHXL, staan tegenwoordig detectiepoortjes. Zal wel iets met terrorisme en de vermeende strijd daartegen te maken hebben. Bij de uitgang staan ze ook, maar zover was ik bij de ingang nog niet. Ik liep onder het poortje door en werd verwelkomd met een hartelijk alarm, wat ontegenzeggelijk iets met mijn entree te maken had, daar ik de enige persoon was onder het knipperende, piepende poortje. Echter, zoals dat gaat in NL: niemand sloeg er acht op, iedere klant boodschapte vrolijk verder en het personeel personeelde vriendelijk door. Dus ik nam mij een mandje en wierp het vol. Met dingen die ik meende nodig te hebben. Ik keek in het mandje en zag dat het goed was en meldde mij bij kassa zes. Of zeven. Met de toen nog lachende bediende rekende ik mijn aankopen af en liep niets vermoedend onder het uitgangspoortje door. U raadt het al: knipperknipper, pieppiep. En een bediende die opsprong en niet meer lachte.

"Meneer, meneer, uw tas". Inmiddels stond hij voor me, mij de weg versperrend. "Ja", antwoordde ik, "en?". Vervolgens een aantal stamelingen, als "tas", "alarm" en meer van dies. Hij wist duidelijk niet wat hij ermee aan moest, de stakker. Dus de eerlijkheid zelve dacht: "Wat nu?". Ik legde hem rustig uit dat hij niet het recht had mij aan te houden, dat ik niets gestolen had, ik niet wenste dat hij mij aanraakte en hij best beveilingspersoneel mocht roepen, maar dat ik nu toch echt ging. De jongen verbouwereerde. Geen idee hoe dat moet, maar hij deed het. Langzaam liep ik om hem heen, verliet het pand richting fiets. Buiten groette ik Dick, die juist aan kwam lopen en fietste naar huis.