op de bank

Ik ga het echt niet zitten ontkennen hier, dat maak ik mezelf
ook bijna onmogelijk: Ik word ouder.

En kennelijk bevind ik mij in een soort van ontkenningsfase.
Ook dat valt nauwelijks te ontkennen en al zeker niet door mij.

Maar goed, om in de vaart der volkeren mee te kunnen heb ik mij
gestort op het internetbankieren [met of zonder koppelteken,
zie maar, ik doe niet meer aan spellingsvernieuwingen].
En daartoe moest ik mij melden bij een zeker loket in het
verbouwde hoofdkantoor van de plaatselijke Fortisbank. Of, dat
dacht ik tenminste. Want de verbouwing bleek onder andere in
te houden dat alle loketten verdwenen waren; en vlak achter de
entree werd ik direct in de kraag gevat door een krijtpak van
hooguit 19 jaar met foute streepjesdas. Wat of ik kwam doen
prevelde hij in onaf nederlands. Welke transactie ik wenste uit
te voeren. Huh?!
"Ik kom een overboeking doen", meldde ik.
"Naar een eigen rekening of extern?", wilde acne weten.
"Extern?" stotterde ik.
"Maakt u nog geen gebruik van internetbankieren dan?"
"En ik kom mijn handtekening voor mijn internetbankieraanvraag afleveren"...
"Neemt u hier maar even plaats", snotterde hij.

Tien minuten en drie stoelen verder en volledig aangemeld werd mij
een rondleiding door de bank opgedrongen. Wat zoveel inhield dat ik
naar een vitrine werd meegesleurd en een pep-sales-talk kreeg
toegediend over 20 lelijke kijkshop-artikelen voor weinig.
Een Tefal-wok, of een Senseo-ding. Electrische tandenborstels,
webcams en digitale camera's.

Vroeger was dit verdomme een bank. Waar je geld op kon nemen,
een lening afsloot, of je spaarpot kon legen...
Ik zal wel wat gemist hebben. Of ik ben een oude lul.
Maar sommige dingen waren vroeger... Nou?
Zie je wel.